چرخِ بابا

دوستم دم دروازه‌مان آمد و چرخم -در محله ما به دوچرخه، چرخ میگفتن- که در اصل چرخ بابا بود، را به امانت خواست. دلم نبود که چرخ را بدهم چون بابا خیلی سختگیر بود در این مسایل، اما دلم نیامد «نه» بگم. خطر را به جان خریدم و چرخ را دادم. ازش قول گرفتم که قبل از تاریک شدن هوا، برگرداند. قول داده بود و چرخ را گرفته بود و رفته بود. با رفتن دوستم هر وقت که یادم می‌آمد، تپش قلبم را به وضوح حس می کردم. غروب شد، ولی از دوستم خبری نشد. نگران شدم. دم دروازه منتظر نشستم. خدا خدا میکردم که قبل از آمدن بابا چرخ را پس بیاورد. نیامد. چندین بار خانه‌شان رفتم. اما هر بار نبود. برگشته بودم و دوباره دم دروازه نشسته بودم. هوا تاریک شده بود. غرق فکر بودم که سایه‌ای را جلو پایم دیدم. بابا بود. سوال کرده بود که چرا دم دروازه نشسته ام… حسابی دست‌پاچه شده بودم. دعا می‌کردم که متوجه قضیه نشود. داخل خانه شدیم. منتظر بودم که هر لحظه سراغ چرخ را ازم بگیرد. متوجه نشده بود. آرام‌تر شدم… از ترس سرِ سفره شام نرفته بودم. بهانه کردم که گرسنه‌ام نیست. دوباره رفته بودم و دم دروازه نشستم.  هرچه می‌گذشت ناامیدتر می‌شدم. کم‌کم داشت فکرهای بدی سراغم می‌‌آمد…نصف شب شده بود. بلاخره سرو کله‌ دوستم پیدا شد. قیافه مادر‌مرده‌ها را داشت. بدون چرخ برگشته بود. قلبم داشت از جا کنده می‌شد. گفته بود که چرخ را گم کرده!… دست و پایم سست شد. هاج و واج مانده بودم. باورم نمی‌شد. گریه‌ام گرفته بود… چندین بار کابوس دیده بودم و از خواب پریده بودم. تمام بدنم عرق کرده بود. تب کرده بودم. دست و پایم می‌لرزید. دیگر خوابم نبرده بود…صبح زود در خانه‌مان به صدا درآمد. در را که باز کرده بودم دوستم بود. نیشش تا بنا گوش باز شده بود و چرخ هم همراهش بود…