حرفهای قشنگ قشنگ!!!

پنجمین سالی‌ست که غربت را با همه خاطرات تلخ و شیرینش رها کرده‌ام و به سرزمین آباء و اجدادی‌ام آمده‌ام. احساس تعلق به خاک، این حس را دوست دارم. حسی که هیچ وقت در غربت تجربه‌اش نکرده بودم. حسی که شاید فقدانش آزارم می‌داد.

من هم شاید مثل بعضی از شماها در غربت به دنیا آمدم و مهمترین و حساس‌ترین دوران زندگی‌ام را در غربت گذرانده‌ام. نمی‌خواهم ناسپاسی کرده باشم از میزبانان سه دهه از زندگی‌ام، اما نمی‌دانم چرا هر وقت، یاد روزگار غربت می‌افتم، دلم می‌گیرد و دوست ندارم به آن دوران بازگردم. حس میکنم سه دهه تحقیر شدم، سه دهه توهین شنیدم، سه دهه از هویتم می‌گریختم…

 با وجودی اینکه همیشه حق می‌دهم برای هر کسی که میخواهد هر کجای این کره خاکی بزید، اما در مورد خودم نمی‌دانم چرا حس می‌کنم اینجا همان جایی‌ست که باید زیست و برای آبادنی وجب به وجبش تلاش کرد. گاهی دلم می‌گیرد وقتی این همه موانع را بر سر راه آبادانی و سربلندی این خاک می‌بینم، اما هیچ گاه دوست نداشته ام ناله کنم. همیشه با خودم گفته‌ام «تو نقش خودت را خوب بازی کن بقیه‌اش مهم نیست» نمیدانم همیشه قضاوت آیندگان برایم مهم بوده و امیدوارم تا به آخر باشد.

گاهی با خودم فکر میکنم مگر زندگی چقدر ارزش دارد که سرت را پایین بگیری و خودت را به نشنیدن بزنی و راه خودت را بکشی و بری جایی که دیگر صدای زجه هیچ هم نوعی را نشونی. با خودم میگویم این بی انصافی‌ست. هر روز صحنه‌های ناخوشایند، مثل پوتکی بر سرم فرود می‌آید و مصمم‌ترم می‌کند که بمانم.

این روزها دلم به این چند جمله ابراهام لینکلین امریکایی خوش است که به معلم پسرش چنین می‌ گوید.

«… او باید بداند که همه مردم عادل و همه آنها صادق نیستند، اما به پسرم بیاموزید که به ازای هر شیاد، انسان صدیقی هم وجود دارد. به او بگویید، به ازای هر سیاستمدار خودخواه، رهبر جوانمردی هم یافت می شود. به او بیاموزید که در ازای هر دشمن، دوستی هم هست… به او بیاموزید که از باختن پند بگیرد. از پیروز شدن لذت ببرد. او را از غبطه خوردن بر حذر دارید…به پسرم یاد بدهید با ملایم ها، ملایم و با گردنکشها، گردنکش باشد…به او بگویید به عقایدش ایمان داشته باشد حتی اگر همه بر خلاف او حرف بزنند…به پسرم یاد بدهید که همه حرفها را بشنود و سخنی را که به نظرش درست می رسد انتخاب کند… ارزشهای زندگی را به پسرم آموزش دهید…اگر می توانید به پسرم یاد بدهید که در اوج اندوه تبسم کند…به او بیاموزید که از اشک ریختن خجالت نکشد. به او بیاموزید که  می تواند برای فکر و شعورش مبلغی تعیین کند، اما قیمت گذاری برای دل بی معناست… به او بگویید که تسلیم هیاهو نشود و اگر خود را بر حق می داند پای سخنش بایستد و با تمام قوا بجنگد… به او بیاموزید که به مردم اعتقاد داشه باشد…»